Κυριακή Γ΄ Λουκά: Μὴ κλαῖε

 

Το σημερινό γεγονός που εξιστορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς είναι η ανάσταση του υιού της χήρας. Φυσικά, και στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε 2 γεγονότα που εξιστορούν αναστάσεις νεκρών γιών στη Σαμαφθία καὶ στη Σουμανίτιδα, από τους προφήτες Ηλία και Ελισσαίο, αντίστοιχα.

Παρατηρούμε, έντονα την ευσπλαχνία του Ιησού "ὡς Ἀθάνατος Βασιλεύς καί Ἀνάστάς ἐκ νεκρῶν" (κατά την απόλυση των νεκρώσιμων ακολουθιών), στη χήρα για το νεκρό γιο της. Δεν καθυστερεί καθόλου, δεν προσεύχεται αλλά σπεύδει να δώσει ξανά τη ζωή στο νεαρό, αφού ο Ίδιος "εἶναι ὁ μόνο Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου", κατά τον Αγ. Γρηγόριο τον Παλαμά. Η λύπη και τα δάκρυα της πονεμένης μάνας για τον αδικοχαμένο μοναδικό υιό της, είναι αυτά που συγκινούν τον Ιησού Χριστό και επιτελεί το θαύμα. Μέσω αυτής της συνάντησης, της ζωής και του θανάτου, νικάει η Ίδια η Ζωή.

Ο λόγος που ανασταίνει τον υιό της χήρας, μάς δίνει ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς: "Ἐπειδὴ λοιπὸν δὲν παρέχει ἐδῶ σ’  αὐτοὺς ποὺ ἀνάστησε τὴν ζωὴν αὐτὴ ἀλλὰ τὴ ζωή, ποὺ τὴν κόβει ὁ θάνατος, δὲν τὴ χαρίζει σ’ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους ἀλλὰ  τὸ  κάμει γιὰ χάρη ἄλλων, θέλοντας νὰ τοὺς ὁδηγήση  στὴν πίστη, ποὺ αὐτὴ χαρίζει τὴν αἰώνια ζωή.  Κι  ἐδῶ δὲν ἀνασταίνει τὸ νέο γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ γιὰ τὴ μητέρα του, νιώθοντας εὐσπλαχνία γι’ αὐτήν".

Ο Άγιος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας, τονίζει ότι: "Γιατί όμως δεν έκανε το θαύμα μόνο με τον λόγο, αλλά άγγιξε και τη σορό; Για να μάθεις ότι το άγιο Σώμα του Χριστού είναι ενεργό για τη σωτηρία του ανθρώπου. Γιατί είναι σώμα ζωής, και σάρκα του Λόγου που μπορεί να κάνει τα πάντα και που φόρεσε τη δύναμή Του. Όπως δηλαδή το σίδερο όταν έρθει σε επαφή με τη φωτιά κάνει αυτά που κάνει και η φωτιά, και εκπληρώνει τη δική του ανάγκη, έτσι, επειδή η σάρκα έγινε σάρκα Εκείνου που ζωογονεί τα πάντα, γι’ αυτό έγινε και ζωοποιός, αποκτώντας τη δύναμη να καταργεί τον θάνατο και τη φθορά· γιατί πιστεύουμε ότι το σώμα του Χριστού είναι ζωοποιό, επειδή είναι και ναός και κατοικία του ζωντανού Λόγου, έχοντας όλες τις ενέργειές του. Δεν αρκέστηκε λοιπόν μόνο στο να προστάξει, αν και ήταν συνηθισμένος να κάνει όλα όσα θέλει, αλλά έθεσε στη σορό και τα χέρια Του, δείχνοντας ότι και το σώμα Του έχει τη ζωοποιό ενέργεια".

Μέσα από το περιστατικό, παρατηρούμε τον πόνο του ανθρώπου μέσα στην καθημερινότητά του. Από αρχαιοτάτων χρόνων, ο άνθρωπος ήρθε αντιμέτωπος με τον πόνο του. Ο κάθε ένας έχει το δικό του· ο ένας έχασε έναν δικό του άνθρωπο, ο άλλος έχει μια ασθένεια κλπ. Μετά από τον πόνο, ο άνθρωπος νοιώθει θλίψη για τη ζωή του και απευθύνεται για βοήθεια σε όποιον μπορεί να τον βοηθήσει, αλλά και νοιώθει απόγνωση και οδηγείται στην απελπισία.

Μέσα στην απελπισία, ξεπροβάλλει ένα σημάδι αισιοδοξίας, ένας ήλιος μέσα στη συννεφιασμένη ζωή. Έρχεται ο Κύριός μας και απευθύνεται στον καθένα μας: «Μὴ κλαῖε»!, αλλά και: «Δεῦτε πρὸς με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς»!  (Ματθ. ια΄, 28). Ξέρει ο Ίδιος από πόνο. Πόνεσε όσο κανένας πάνω στον σταυρό· γι’ αυτό είναι έτοιμος να μας ξεκουράσει από τις δυσκολίες μας. «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. ιστ΄ 33). Μάς δίνει και μία νότα αισιοδοξίας και θάρρος, λέγοντάς μας: Εγώ νίκησα τον κόσμο. Άλλωστε, και ο Απόστολος Παύλος μάς λέγει: «Χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου» (Κολ. 1,24). Θα πρέπει, λοιπόν, να έχουμε υπομονή και πίστη στον Κύριό μας ώστε να ανταπεξέλθουμε τα προβλήματα.

Σωτήριος Θεολόγου, Φοιτητής Α.Ε.Α.Θ.