Κυριακή Ε’ Λουκά: Ο πλούσιος και ο Λάζαρος

 

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, μάς αναλύει 2 διαφορετικές ζωές· του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου. Ο πλούσιος είχε ό,τι ήθελε (ρούχα, φαγητό, υπηρέτες, υγεία) και ο φτωχός Λάζαρος (που ήταν άρρωστος, χωρίς στέγη και φαγητό) περίμενε να φάει από τα ψίχουλα του πλουσίου.

Στη συνέχεια της διήγησης, ο χώρος αλλάζει. Περνάμε από τη γη στον Ουρανό. Εκεί, οι συνθήκες διαφοροποιούνται. Ο φτωχός Λάζαρος είναι στην αγκαλιά του Αβραάμ και ο πλούσιος στην κόλαση, "ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ".

Παρατηρούμε μία αντίστροφη αλλαγή των καταστάσεών τους. Ο φτωχός Λάζαρος έζησε τη δυστυχία· και τώρα ζει την ευτυχία και την παρουσία του Θεού στη ζωή του. Αντιθέτως, ο πλούσιος έζησε την χαρά και τώρα θα χρειαστεί να αλλάξει η ζωή του.

Αν θέλουμε να σχολιάσουμε λίγο παραπάνω τη συγκεκριμένη παραβολή, βλέπουμε ο πλούσιος να εμφανίζεται απαθής μπροστά στον Λάζαρο. Η απόσταση αυτή των ανθρώπων είναι η έλλειψη αγάπης προς τον πλησίον. Ο πλούσιος ήταν γεμάτος από πλούτο, αμαρτία και αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, αφού έβλεπε τον Λάζαρο κάθε μέρα έξω από το σπίτι του.

Ο Κύριός μας, διά μέσου της συγκεκριμένης παραβολής, μάς εκθέτει δύο τρόπους ζωής· του πλουσίου που δεν ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπο και του φτωχού, που βίωσε τις θλίψεις της ζωής. Για άλλη μία φορά, η αγάπη προς τον πλησίον οδηγεί προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Άρα, για να γίνουμε κληρονόμοι της αιωνίου ζωής χρειάζεται να υπομένουμε με υπομονή τις θλίψεις και τις κακουχίες της ζωής και να αγαπάμε ανιδιοτελώς τον πλησίον μας, ως αδερφό μας.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος, υπογραμμίζει: "Γι’ αυτό, το μεγαλύτερο χρέος απέναντι του εαυτού μας δεν είναι να πλουτίσουμε σε χρήματα. Είναι να πλουτίσουμε σε αγαθά έργα και σε πίστη. Με τι λαχτάρα πέφτουμε στη δουλειά για να αποκτήσουμε κάτι, για το σπίτι μας, για τη ζωή μας, για τα παιδιά μας; Καλά κάνουν και κοπιάζουν οι άνθρωποι γι’ αυτά. Οικογένεια έκαναν, παιδιά έχουν, πρέπει να κοπιάσουν. Είναι θέλημα Θεού να κοπιάζει ο άνθρωπος για το καλό της οικογένειάς του και των παιδιών του.

Και όσο πιο σπλαγχνικός είναι ο άνθρωπος απέναντι στα παιδιά του, τόσο πιο πολύ εργάζεται για να τα βοηθήσει, να τα αποκαταστήσει, να τα προωθήσει.

Αλλά δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Όσο εργαζόμαστε γι’ αυτά, τα επίγεια, για το καλό της οικογένειάς μας, πολύ περισσότερο πρέπει να δουλεύουμε για το θέλημα του Θεού και για την πίστη. Πόσο θα κρατήσει η επίγεια ζωή για τον οποία σκοτωνόμαστε στη δουλειά; Πενήντα χρόνια, εξήντα, ογδόντα, εκατό. Σιγά να μην πάμε εκατό. Συμβαίνει βέβαια κι’ αυτό πότε-πότε. Αλλά είναι ζήτημα αν θα βρεις ένα στους χίλιους. Πόσο λοιπόν περισσότερο πρέπει να κοπιάζουμε για την αιώνια ζωή, που είναι αιώνια και ατελεύτητη;"

Σωτήριος Θεολόγου

Φοιτητής Α.Ε.Α.Θ.