Κοινωνικός στιγματισμός και διακρίσεις που δημιουργήθηκαν επί πανδημίας: Το παράδειγμα του Χριστού και ο λόγος του Αποστόλου Παύλου

1) Εν αρχή ην ο Λόγος, ο ίδιος ο Χριστός και Θεός μας, δεν στιγμάτισε και δεν διαχώρισε ποτέ τους υγιείς από τους πάσχοντες, μάλιστα προς αυτούς ήταν περισσότερο σπλαγχνικός.

Η εκκλησία από τα πρώτα χρόνια της συστάσεως της και για σχεδόν 2.000 χρόνια μέχρι σήμερα, πάλεψε ώστε να αμβλύνει κάθε διάκριση όπως για παράδειγμα μεταξύ δούλων και ελευθέρων, αντρών και γυναικών, μεταξύ ανθρώπων πιστών και μη πιστών, μεταξύ υγειών και ασθενών κ.α.

Η εκκλησία αγωνίστηκε όσο κανείς, διώχθηκε, χλευάστηκε και αμφισβητήθηκε κάποτε στην προσπάθεια της να άρει τους κοινωνικούς διαχωρισμούς και τους στιγματισμούς μεταξύ ανθρώπων. Είναι πολύ λυπηρό να βλέπει κανείς σήμερα ακόμη και εκκλησιαστικά πρόσωπα να παίρνουν το μέρος των μεν ή των δε, και να εναντιώνονται άλλοι με τους ακραίους “αρνητές” και άλλοι με τους ακραίους “υπερασπιστές” της υποχρεωτικότητας ή των εμβολίων κτλ. Το μέτρο ήταν πάντα ο σοφότερος δρόμος και ο πιο υγιείς τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων και των καταστάσεων που δημιουργούνται κατά καιρούς σε επίπεδο πολιτειακό αλλά και εκκλησιαστικό.

2) Ο Απόστολος Παύλος υπό την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος αλλά και της προσωπικής συνειδήσεως του, διατύπωσε μία από τις σπουδαιότερες διακηρύξεις του τότε κόσμου, ο οποίος μαστιζόταν από την δουλεία, από την υποτίμηση των γυναικών, αλλά και από ακραίες διακρίσεις που υπήρχαν μεταξύ εθνών και θρησκειών όπως μεταξύ των ιουδαίων και των ειδωλολατρών (η λέξη Έλλην σήμαινε τον ειδωλολάτρη ενώ Ιουδαίος ήταν αυτός που πίστευε στον Ιουδαϊσμό)

«Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»

Απόδοση στην νεοελληνική:

«Δεν υπάρχουν διαφοραί εθνικότητος, τάξεως και φύλου. Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Ελλην, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άρσεν και θύλυ, διότι όλοι σεις είσθε ένας νέος άνθρωπος και νέος οργανισμός, δια μέσου του Ιησού Χριστού» (Προς Γαλάτας. 3, 28)

Μήπως και σήμερα δεν θα μας έλεγε κάτι παρόμοιο ο Απόστολος του Θεού, εν μέσω πανδημίας, οπού οι μεν κατηγορούν τους δε, και όλοι νομίζουν ότι πράττουν το σωστό ενώ δεν βλέπουν ότι το μόνο σωστό για την εκκλησία είναι η αποβολή αυτών των ακραίων νοοτροπιών και η αποδοχή όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως αν εκείνοι είναι φορείς της νόσου η όχι, ανεξαρτήτως αν κάποιος θέλησε να εμβολιαστεί ή όχι, ανεξαρτήτως αν είναι αρνητής η μη αρνητής. Ως εκκλησία, όλοι μας, δεν πρέπει να πέσουμε ούτε για μια στιγμή σε αυτήν την παγίδα.

«Ουκ ένι νοσούντες και μη νοσούντες, εμβολιασμένοι και μη εμβολιασμένοι, αρνητές και μη αρνητές..»

Δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις και διαφορές για την εκκλησία για κανέναν λόγο, αντιθέτως όλοι είμαστε ίσοι, ανεξαρτήτως αντιλήψεων, φύλου, ιδεολογίας, κοινωνικής τάξεως, εθνικότητας, αξιώματος, ανεξαρτήτως αν θα εμβολιαστεί κάνεις η όχι, ανεξαρτήτως αν είναι λεπρός η κουτσός, τυφλός η παράλυτος, απέναντι στον Θεό αυτό που μετράει είναι η αγάπη προς Εκείνον και προς το πλησίον η οποία λανθασμένα διαδίδεται ότι αυτή εκφράζεται μέσω του εμβολιασμού, αφού στην πραγματικότητα πολλοί από όσους εμβολιάστηκαν έγιναν σκληροί απέναντι σε όσους δεν έπραξαν κάτι τέτοιο, ενώ και αντιθέτως αρκετοί από όσους δεν εμβολιάζονται μπορεί και αυτοί να κρατούν μια εσωτερική διάθεση υποτίμησης προς όσους έκαναν το εμβόλιο.

Ωστόσο υπάρχουν και εξαιρέσεις όπου εμβολιασμένοι στάθηκαν δίπλα σε αρνητές της υποχρεωτικότητας και διαμαρτυρήθηκαν πλάι πλάι, όπως υπάρχουν και μη εμβολιασμένοι που δεν μείωσαν ούτε στον ελάχιστο την αγάπη τους προς τον πλησίον, ή ακόμη κάποιοι ίσως και να βρήκαν ευκαιρία να την αυξήσουν βλέποντας γύρω τους να κυριαρχεί όλη αυτή η απώλεια, όχι μόνο ανθρώπινων ζωών αλλά και απώλεια πίστης, αγάπης, αδελφοσύνης.

Εν μέσω αυτής της κατάστασης οι κοινωνίες και οι άνθρωποι (θρησκευόμενοι η μη) περάσαμε όχι μόνο από μια υγειονομική και κοινωνική κρίση αλλά και από κρίση πίστεως, κρίση ανθρωπιάς και συνειδήσεως. Περάσαμε από κόσκινο και σπάνια θα βρεθεί κάποιος στο τέλος της πανδημίας να κέρδισε κάτι ή έστω να μην έχασε ένα μεγάλό μέρος από την ανθρωπιά του και την πίστη του, αν βέβαια όλα αυτά τα διαθέταμε και από πριν.

3) Ο Μέγας Βασίλειος αγκάλιαζε και φιλούσε τις πληγές των λεπρών. Είχε ιδρύσει μάλιστα ένα από τα πρώτα και μεγάλα φιλανθρωπικά ιδρύματα για την φροντίδα και των ασθενών την <<Βασιλειάδα>>.

Πέρασαν χιλιάδες χρόνια ώστε οι κοινωνίες να απεγκλωβιστούν από τις διάφορες μορφές διακρίσεων γι’ αυτό πρέπει να προσέχουν όλοι οι θεσμοί αλλά και σε προσωπικό επίπεδο όλοι μας, ώστε να μην να μην κυριαρχήσει πότε ξανά ένα τέτοιο αρνητικό φαινόμενο που θα διακρίνει ή που θα στιγματίζει τον οποιοδήποτε άνθρωπο.